Nieuwe vloedheuvel als basis

Het nieuwe Evides inlaatwerk komt aan de Bergsche Maas te liggen, middenin de natuurpolders van Nationaal Park de Biesbosch. Is het mogelijk een inlaatwerk te ontwerpen dat zuiver onderdeel is van haar omgeving; de Biesbosch-natuur? Als onderdeel van land van riet en water, van otter en bever, van wilg en griend?

BoschSlabbers en ZJA ontwierpen een gebouw als een vloedheuvel, waarbij alle functies integraal worden gebundeld en het landschap wordt doorgezet tot op het gebouw. Ten behoeve van het gebouw wordt een nieuwe vloedheuvel opgeworpen met als nieuw maaiveld +5,00 NAP waar alle functies in de binnenzijde aan een ruim onderhoudsplein worden ontsloten. Zo houdt het gebouw te allen tijde droge voeten.

Dauwdruppel als hoogtepunt

De inlaat fungeert als de ‘mond’ van het drinkwatersysteem, waar oppervlaktewater wordt ingenomen om vervolgens via een reeks van -in de Biesbosch gelegen- spaarbekkens en nabewerkingen als zuiver drinkwater uit de kraan te komen. Als zodanig dient het innamestation als object herkenbaar te zijn als onderdeel van dit systeem, refererende naar haar functie.

De functies die vragen om blootstelling aan daglicht en zicht, waaronder de vergaderruimte, kantine en bedieningsruimte worden als een waterdruppel uit de functionele schil ‘opgetild’, en zodanig ontworpen dat ze vanuit haar omgeving als herkenningspunt worden herkend en de uitstraling van het gebouw bepalen. De druppel wordt ’s avonds aangelicht van binnenuit zodat ook in het donker het een markant object langs de Bergsche Maas wordt.

Schotse Hooglanders tot op het dak

Geen hekken maar water en taluds als afscherming, alle ‘harde’ functies worden door taluds, riet en griend aan het zicht onttrokken. De natuur zet zich door tot aan of in de huid van het gebouw, waarmee de impact van het gebouw op haar omgeving minimaal is. De afname natuur is hiermee slechts 0,2 ha / 1,5% van de Fortunapolder, terwijl ecologisch interessante gradiënten worden gecreëerd door het schuiven met grond.